Lolita Syndrome to gra, która nigdy nie powinna powstać. Nie tylko z powodów moralnych, ale także technicznych. Jest to tytuł, który budził i nadal budzi poważne wątpliwości etyczne, nawet w kontekście liberalniejszych standardów panujących w Japonii lat 80. Tematyka gry, oscylująca wokół wysoce nieodpowiednich treści, spotkała się z natychmiastową i słuszną krytyką. Zamiast zaprezentować dojrzałe motywy w sposób artystyczny czy narracyjny, gra tylko utwierdziła opinię publiczną w przekonaniu, że branża gier nie jest gotowa na eksplorację kontrowersyjnych tematów, co spowolniło rozwój bardziej ambitnych projektów w przyszłości.
Mechanika rozgrywki i fabuła
Akcja gry toczy się w budynku o nazwie Maison Lolita, w którym znajdują się nieletnie postacie w dwuznacznych sytuacjach. Gracz eksploruje pięć różnych pomieszczeń, w których czekają na niego minigry.
- Pokój z piłą tarczową – Gracz musi wybrać poprawny klucz spośród dziesięciu, aby uwolnić dziewczynkę związaną na stole. Po pięciu nieudanych próbach piła rozcina postać, powodując makabryczną eksplozję krwi. Jeśli gracz odniesie sukces, dziewczynka zdejmuje ubrania.
- Pokój z rzutkami – Dziewczynka jest przywiązana do tarczy do rzutek. Gracz rzuca lotkami, a sukces lub porażka zależy od losowo przydzielonych liczb. Nagrodą za zwycięstwo jest rozbieranie postaci; porażka skutkuje brutalnym zakończeniem.
- Pokój z hasłem – Postać śpi na łóżku, a gracz musi wpisać odpowiednie japońskie słowo, aby ją obudzić i sprawić, że zdejmie ubrania.
- Pokój papier-kamień-nożyce – Gracz rywalizuje z dziewczynką w grę jan-ken-pon (papier-kamień-nożyce), przy czym każde zwycięstwo skutkuje rozebraniem postaci.
- Galeria – Ostatni pokój służy jedynie do oglądania niecenzuralnych obrazów postaci z gry.
Gra została wydana w latach 80. przez Enix – firmę znaną później z serii Dragon Quest. W tamtych latach Enix, podobnie jak wielu innych wydawców, eksperymentował z grami dla dorosłych. Lolita Syndrome wygrała konkurs Game Hobby Program Contest i została opublikowana jako produkt komercyjny. W 1985 roku twórca gry, Katsumi Mochizuki, stworzył sequel zatytułowany My Lolita, wydany przez Koei, który zawierał mniej drastyczne treści, lecz nie odniósł sukcesu.
Już w momencie wydania gra była szeroko krytykowana. Z biegiem lat opinia na jej temat tylko się pogorszyła. Współcześnie uznaje się ją za jedno z najbardziej kontrowersyjnych dzieł w historii gier wideo. W 2011 roku magazyn Cracked umieścił ją na liście przykładów najbardziej nieodpowiednich projektów Enix, określając ją mianem „sadystycznej i odrażającej”.
Krytyk Kiyoshi Tane zauważył, że Enix mógł pozwolić sobie na publikację gry, ponieważ w tamtych czasach powszechnie uważano, że gry wideo są przeznaczone wyłącznie dla dorosłych. Dzisiaj Lolita Syndrome pozostaje przykładem tytułu, który w sposób skrajnie nieodpowiedzialny podszedł do tematyki interaktywnej rozgrywki, jednocześnie pozostawiając negatywne piętno na postrzeganiu gier jako medium narracyjnego.
Galeria: Lolita Syndrome
Lolita Syndrome dzisiaj.
Lolita Syndrome jest grą, która nigdy nie powinna powstać. Jej istnienie stało się dowodem na to, że w latach 80. brakowało odpowiednich regulacji w branży gier. Nawet w kontekście tamtych czasów jej treść była wysoce nieakceptowalna. Dzisiaj pozostaje kontrowersyjnym reliktem przeszłości, który najlepiej pozostawić w zapomnieniu.
Jeżeli jednak chcecie zobaczyć ten paździerz na żywo polecam uruchomić go na emulatorze M88.
Dziękuję za uwagę.
