Nawet jeżeli byliście stałymi bywalcami salonów gier w latach dziewięćdziesiątych, to Zero Team mógł wam po prostu umknąć. W czasach, gdy każdy właściciel salonów gier chciał w swojej ofercie posiadać Final Fight, czy też The Punisher o Zero Team nikt się nie zabijał a szkoda, gdyż to ciekawa produkcja.
Grę wykonał Seibu Kaihatsu, deweloper odpowiedzialny za serię strzelanek, które swoją drogą również były całkiem dobre i zyskały rzesze fanów.
Fabuła w grze praktycznie nie istnieje. Jak to zwykle w grach arcade bywa, ktoś kogoś porywa i garstka dobrych ziomków zamierza tego kogoś odbić. Zatem jak to zwykle w grach typu beatem’up przemy w prawo i obijamy po buźkach oponentów. Przeciwnicy niestety niczym nie zaskakują, garnitur ich ciosów to 2-3 animacje na krzyż. Łatwo się ich nauczyć, więc eliminacja przeciwników jest niezwykle prosta.
Gra wykonana jest starannie, plansze które przemierzamy są kolorowe i pełne ruchomych elementów. Szkoda tylko, że jest na nich mało interaktywnych przedmiotów. Na naszej drodze znajdą się co prawda jakieś skrzynki, czy też beczki, ale nie liczcie na różnorodność „znajdziek” z nich wypadających. Większość z nich poprawia nasz wynik punktowy i uzupełniają energię.
Wybór postaci również kuleje i jest głównie kosmetyczny. Jedynie Spin (laska) ratuje te doborowe towarzystwo bujając od czasu do czasu wymionami… Za małolata mogło to cieszyć 😉
Galeria Zero Team
Mój kiepski gameplay: Zero Team
Zero Team dzisiaj.
Nie wiem dlaczego, ale Zero Team który często jest porównywany do Final Fight, czyli klasycznego do bólu chodzonego mordobicia wydanego kilka lat wcześniej jest od niej wyraźnie słabszą produkcją. W Zero Team da się grać i nawet dobrze się przy niej bawić, jednak dzisiaj to jest gra na raz. Nie oznacza to jednak, że nie polecam ograć Zero Team w wolnym czasie.
Grę z małymi problemami uruchomicie na MAME.
